Stefan January Giller
Nawiedzenie ideału
Gdy spływasz ku mnie, nie wiem: blask to, czy postać?
Jutrzenki li to kwiat dniem z nocnych chmur się żarzy?
Czy spięta wiązka tęcz, co pragnie kształtem zostać?
Czy ty, czy anioł ów, o którym jeniec marzy?
Światło mi spływa w pierś i jak z rozkwitłych krzaków
Słychać w niej uczuć chór radosnych wiosny ptaków...
Świat Boży, zda się, lśni, jak czarodziejskie koło...
Na wargach szczęścia śmiech po setne błyska razy,
W oczach, przez błogie łzy, tak jasno mi, wesoło!...
Nie widzę czarnych chmur, jak ludzi witam głazy,
Od miejsc, gdzie zerka wróg, już kroków mych nie zbaczam,
Już z żalów spłynął jad... już kocham i przebaczam...
Gdy głos Twój słyszę, gdzieś z wyżyn, na przestrzeniach...
Zda się, że niebios krąg wzywając, mnie się żali...
I stoję cały wnet od stóp do głów w płomieniach!
W każdej kropelce krwi świeża się iskra pali,
W źrenicach tli się żar, pod czaszką - z ogni wieniec,
A duch chce ze mnie wyjść, kołacze w pierś, jak jeniec...
Wtedy prostuje kark, Łazarz! Wstaję z barłogów,
Dziadowski kostur mój chwytam zamiast buławy,
I uzbrojony tak, ruszam przez środek wrogów,
Na pewną zgubę, tam - gdzie słyszę głos twój łzawy...
Twe imię - hasło warg! Krzykiem swój cel spowiadam!
Tak idąc do twych stóp, walczę i we krwi padam.
Gdy dłoń swa kładziesz: boleść i jad od grotów
Wychodzą z ciężkich ran i krew przestaje sączyć...
W sercu - spokoju raj... ach! wtedym znowu gotów
Do kolan twoich paść, by już się nie odłączyć!
Lecz los cię w górę rwie, mnie każe wlec się dołem...
I tal, choć swoi my, przecież nie idziem społem...
A jednak odejść precz, ni ty, ni ja, nie mogę.
Wśród życia strasznych burz, z upadku ciemnych dołów,
Syreno zbrojna w miecz! Ty mi torujesz drogę,
I stawasz w znoju dzień posłanką wśród aniołów!
Bez ciebiem - lichy cień, zewłok rzucam pod płotem...
Tyś dobro me i moc! Tyś światłem i żywotem!
Data aktualizacji: 2009-01-01
